Książę Karl Egon von Ratibor-Corvey zu Hohenlohe-Schillingsfürst urodził się 7 lipca 1860 roku w Rudach Raciborskich, a bardziej precyzyjnie w tamtejszym pocysterskim klasztorze. Jednak wtedy to już nie był klasztor, ponieważ dawne opactwo na początku XIX wieku zostało przekształcone na siedzibę jednego z odłamów pruskiej rodziny szlacheckiej, z udokumentowanym bardzo starym rodowodem.
Zamek w Rudach na początku XX wieku.
Ojcem Karla Egona był książę Victor I Moritz Karl von Ratibor und Corvey zu Hohenlohe-Schillingsfürst matką zaś Amalie von Fürstenberg.
Ojciec Karla Egona – książę Victor I Moritz Karl von Ratibor und Corvey zu Hohenlohe-Schillingsfürst
Rodzinny majątek książęcy obejmował grunty w powiatach raciborskim, rybnickim, gliwickim i oleskim o łącznej powierzchni 32,5 tys. ha.
3 czerwca 1887r., Rodzina księcia raciborskiego Victora I Moritza (siedzi w powozie wraz z żoną Amalie)
na dziedzińcu pałacu w Rudach.
Jegomość w meloniku na prawo od nich, z ciemną brodą i wąsami
bardzo przypomina ich syna Karla Egona,
wtedy pełniącego obowiązki landrata w Lublińcu, ale przed oficjalną nominacją.
Książę Karl Egon, późniejszy lubliniecki landrat miał pięciu braci i trzy siostry. 26 września 1878 otrzymał świadectwo dojrzałości, kończąc naukę w gimnazjum w Raciborzu. Jako męski potomek musiał w tym momencie wybrać, w którą stronę podąży jego dalsza kariera. Chyba większość młodzieńców rodzin arystokratycznych, będących w podobnej sytuacji wybierała służbę w wojsku.
Uniwersytet w Göttingen
On jednak być może za radą ojca Victora albo jego brata Chlodwiga postanowił studiować prawo. Takie wykształcenie umożliwiało objęcie funkcji urzędnika państwowego wielu różnych instytucji i nie zamykało drzwi do świata wielkiej polityki, jaka była udziałem wcześniej wymienionych. Karl Egon von Ratibor-Corvey studiował więc prawo na uniwersytetach w Göttingen w Saxonii, a następnie w Bonn.
Karl Egon von Ratibor-Corvey.
Młody student prawa na uniwersytecie w Göttingen
Zwieńczeniem był uzyskany stopień naukowy – doktor prawa. Następnie odbył praktyki w pruskim sądownictwie i 6 lutego 1882 roku został mianowany aplikantem sądowym. 3 lipca 1884 roku został stażystą rządowym w Düsseldorfie, a rok później praktykował w Opolu. Trzy lata takiej pracy pozwoliły mu uzyskać kolejny tytuł – asesora rządowego. Praktyki te były standardowym elementem przygotowania do objęcia ważnych stanowisk pruskiej administracji.
Powiat Lubliniecki na mapie Carla Fleminga. Przełom XIX i XX wieku
Urząd landrata w Lublińcu przyjął na raty. Początkowo prowadził obowiązki starosty od 26 kwietnia 1887 roku. Wszystko wskazuje na to, że się sprawdził, bo już 12 grudnia 1887 roku przyjął nominację i oficjalnie objął stanowisko Landrata Powiatu lublinieckiego. Był świetnie wykształcony no i pochodził stąd, z Górnego Śląska. Trudno jednak powiedzieć, czy ten fakt miał wtedy jakieś znaczenie. Miejscem pracy ówczesnych urzędników Starostwa były dwa budynki przy obecnej ulicy Grunwaldzkiej 3 oraz stojący obok niego 3a.
ul. Grunwaldzka 3. Widok od strony bulwaru nad Lublinicą.
Jednak obecnie żaden z nich nie przypomina stojących tu wtedy budowli. Budynek pod numerem 3 został przebudowany i zyskał jeszcze jedno piętro. Z kolei pod numerem 3a stoi w zasadzie nowa kamienica. Stało się tak na skutek pożaru, jaki miał miejsce w nocy z 30 listopada na 1 grudnia 1968 roku, w którym spłonęły poprzednie zabudowania stajni i wozowni, zaadaptowane na potrzeby Starostwa w 1874 roku.
Odbudowana po pożarze kamienica przy ul. Grunwaldzkiej 3a.
„Stąd” w sierpniu 1896 roku urzędnicy Starostwa
przenieśli swoje dokumenty do nowej siedziby przy obecnej ul. Paderewskiego.
W okresie kadencji landrata Karla Egona von Ratibor powstał jednak pomysł budowy nowego gmachu, ponieważ tamten był już „za ciasny”. Starosta był mocno zaangażowany w realizację tego przedsięwzięcia. Prace budowlane przy obecnej ulicy Paderewskiego zostały ukończone w 1895 roku, a przeprowadzka miała miejsce 14 i 15 sierpnia 1896 roku.
Budynek Starostwa Powiatowego na obecnej ul. Paderewskiego
Starosty Karla Egona von Ratibor już wtedy w Lublińcu nie było, ponieważ już 16 kwietnia 1896 r. pożegnał się ze współpracownikami. Podczas uroczystości, na którą zjechali co ważniejsi mieszczanie i właściciele najznamienitszych dóbr w powiecie, został mianowany honorowym obywatelem miasta Lublińca.
Portret starosty Karla von Ratibor und Corvey. Tutaj już jako nadprezydent Westfalii.
Karl von Ratibor und Corvey otrzymał awans i kolejne stanowisko państwowe: szefa policji w Wiesbaden, z honorowym tytułem Komendanta Głównego Policji. Później w latach 1902–1910 był prezesem kancelarii okręgu (Regierungspräsident) Wschodniej Fryzji w Aurich, a na przełomie 1910/11 Przewodniczącym Rządu w Koblencji. W latach 1911–1919 był nadprezydentem pruskiej prowincji Westfalia. W tym samym roku zrezygnował ze służby rządowej, tuż po upadku monarchii w Prusach. Przeszedł na emeryturę. Zmarł w wieku 70 lat, 11 kwietnia1931 w zamku Corvey nad Wezerą, w Nadrenii Północnej-Westfalii. Dawniej była to siedziba benedyktynów, którą rodzina landgrafów zu Hohenlohe-Schillingsfuerst, przejęła jeszcze na początku XIX wieku, tuż po Kongresie Wiedeńskim.
Zamek Corvey nad Wezerą, w Nadrenii Północnej-Westfalii.
Jedna z siedzib landgrafów zu Hohenlohe-Schillingsfuerst.
W swoim bogatym CV mógłby wpisać jeszcze kilka innych zaszczytów i funkcji, jakie piastował.
Był więc także kuratorem uniwersytetu w Münster, kuratorem Towarzystwa Westfalskiej Starożytności, członkiem śląskiego sejmu prowincjonalnego, szefem Zarządu Budowy Kanału Dortmund–Ems, przewodniczącym Rady Finansowej Budowy Kanału Ren–Wezera oraz Rady Drogi Wodnej Dortmund–Ems i Kanału Ren–Herne oraz Drogi Wodnej Lippe. Ponadto zasiadał w radzie nadzorczej Budowy Kanału w Essen oraz Towarzystwa Emskiego (Emschergenossenschaft), a także był przewodniczącym Okręgowego Towarzystwa Münster w Ogólnoniemieckim Towarzystwie Łowieckim.
Po kilkunastu latach Rada Miasta Lublińca postanowiła uhonorować zasługi byłego landrata Karla Egona von Ratibor-Corvey. W dowód wdzięczności ulica, przy której stoi Budynek Starostwa została nazwana jego imieniem. Wcześniej zapytano listownie byłego starostę o zgodę. Uroczystość nadania jej nazwy Prinz Karl Ratibor Strasse miała miejsce w maju 1912 roku.
Na zdjęciu Ewangelicki Dom Parafialny. Obok na powiększeniu tabliczka z nazwą ulicy zamocowana na słupie energetycznym przed tym budynkiem.
Na podstawie:
„Pruska elita władzy na Górnym Śląsku (1871–1918)” – Jakub Grudniewski
„Ziemia Lubliniecka” – nr 1/2015 – artykuł Andrzeja Koza
„Ziemia Lubliniecka” – nr 3/2009 – Jan Fikus senior
https://de.wikipedia.org/wiki/Karl_Prinz_von_Ratibor_und_Corvey
https://www.lwl.org/westfaelische-geschichte/portal/Internet/finde/langDatensatz.php?urlID=247&url_tabelle=tab_person&url_zaehler_blaettern=3
https://www.sbc.org.pl/dlibra
https://geneee.org/karl/von+ratibor+und+corvey?lang=pl
https://www.slaskie.travel/poi/3117
https://kolomedievi.umk.pl/fototeka/1437/dawny-kosciol-klasztorny-sw-wita-i-sw-stefana
https://kolomedievi.umk.pl/fototeka/1436/schloss-corvey
Mapa Kreis Lublinietz Bearbeitet in der kartographischen Anstalt der Verlagshandlung. Wydawca: Carl Flemming, Verlag, Buch- und Kunstdruckerei, A.-G. Glogau. 1901.