Budynek narożny od strony północnej rynku – gdzie w połowie lat 20-tych rozpoczęło działalność kino „Apollo” – od 1886r. do 1921r. należał do Hermanna Gurassa z Olesna, który uruchomił tutaj wytwórnię wody sodowej i lemoniady „Selterwasser un Limonade Fabrik”.
Budynek Fabryki Wody Sodowej – Hermanna Gurassa na lublinieckim rynku
– na wprost, widoczna reklama firmy
W 1921r. budynek, oraz sąsiadującą z nią parcelę kupiła wdowa po restauratorze – Anna Lubojańska i urządziła w nim skład towarów spożywczych oraz restaurację. Najprawdopodobniej sama zarządzała „szynkiem” który przylegał do budynku, zaś główną cześć parceli przepisała na (syna?) Jerzego Lubojańskiego.
W 1926 roku pan Lubojański postanowił przebudować skład – na jak to ówcześnie nazywano „kinematograf” i tak w 1927r. otwarł „Kino Apollo”. W książkach adresowych – kino znajduje się na Rynku pod numerem 9.
Żołnierze 74 pułki piechoty w tle – kino Apollo (1929r)
Początkowo kino mieściło 150-200 osób. Tuż pod ekranem zasiadał kilkuosobowy zespół – taperów, który na żywo ubogacał seanse filmowe. Lubojański do prowadzenia kina zatrudnił – Wawrzyńca Szymę. Do 1929r. kino oferowało filmy w wersji z napisami polskimi i niemieckimi. W maju 1929r. (6 i 10 maja) w kinie Apollo doszło do rozruchów i awantur. Ich bezpośrednim powodem było pobicie na dworcu w Opolu polskich aktorów Teatru Polskiego, do którego doszło 30 kwietnia,a także odezwa do mieszkańców Śląska – by bojkotowali kina, w których pojawiają się napisy w języku niemieckim.
Informacja o pobiciu aktorów w „Polsce Zachodniej” (12 maja 1929r)
Tuż po tych wydarzeniach – kino przeszło generalny remont – powiększono salę tak by mieściło ono 300 widzów, zakupiono także nowoczesną kamerę i sprzęt by móc wyświetlać filmy dźwiękowe. Był to strzał w 10.
Pieczątka z kina „Apollo” na folderze promującym film „Uroda życia” (1930-1931)
Trzy lata później, w 1932r. kino było czynne 4 dni w tygodniu i było jedynym w Lublińcu, a jego repertuar aż do 1939r. zamieszczały poczytne gazety śląskie „Siedem groszy” czy „Kurier Wieczorny”.
Fragment rynku lublinieckiego. W głębi kino „Apollo” (lata 30-te)
Fragment rynku lublinieckiego – w głębi Kino Apollo zima 1936/37r
Rynek. Po prawej stronie widoczne – Kino Apollo
Opis wnętrza kina podaje w swoim opracowaniu pan Andrzej Musioł: „Siedzenia wykonane były z drewna giętego. Kabinę operatora stanowiła przybudówka z tyłu budynku od strony ul. Wąskiej. Na wyposażeniu znajdował się projektor „ERNEMANN 2” firmy „Zeiss” z Drezna. Od strony rynku była drewniana kasa, która znajdowała się we wnęce, mieszczącej również gabloty reklamujące repertuar kina. Kasę zamykano na składaną, przesuwaną kratę żelazną.„
Lubliniecki rynek. W głębi kino „Apollo” (rok 1938-1939)
Kino „Apollo” – działało także w czasie II wojny światowej. Do 1941r. było własnością Jerzego Lubojańskiego, jednak w 1941r. zostało zarekwirowane.
Rynek lubliniecki i kino „Apollo” – rok 1940
Sąsiadujący szynk – został zamieniony na sklep owocowo warzywny, zaś kino oddano w ajencję niemieckiemu powiernikowi Kurtowi Grosserowi.
Reklama Teatru Świetlnego „Apollo” – 1942r.
Na podstawie:
Lubliniec – z dziejów miasta na Górnym Śląsku, Jan Fikus
Tygodnik Powiatowy na Powiat Lubliniecki 1926, 1928
Śląskie Miscellanea tom 10
Śląskie kina między wojnami czyli Przyjemność upolityczniona, Urszula Biel
Książki adresowe z lat: 1925, 1927, 1928, 1930,
Kalendarz wiadomości filmowych z lat: 1927, 1929,1933, 1934,
Ślaskie Wiadomości Statystyczne 1934-1938
Polska Zachodnia nr 129 z 1929r.
Zdjęcia
FotoPolska
Lubliniec – z dziejów miasta na Górnym Śląsku, Jan Fikus
Tygodnik Powiatowy na Powiat Lubliniecki 1926, 1928
Zbiory: Krzysztof Brzezina, Andrzej Gatys
Polska Zachodnia nr 129 z 1929r.
Archwum Allegro
Haimat Kalender Loben 1942