Paweł Piechaczek urodził się 15 stycznia 1888r. w Zimnicach Małych w rolniczej rodzinie Wincentego i Rozalii z domu Bias. Ukończył humanistyczne gimnazjum niemieckie w Opolu, w którym był członkiem tajnej młodzieżowej organizacji samokształceniowej. Po zdaniu matury, rozpoczął studia na Uniwersytecie Wrocławskim na wydziale prawno-ekonomicznym, gdzie w 1920r. uzyskał tytuł doktora prawa (wraca na studia po wojnie). Podczas studiów należał do Związku Akademików Polaków.
Na początku I wojny światowej najpierw aresztowany i więziony, następnie powołany do służby w armii pruskiej, w szeregach której walczył do końca wojny (uczestniczył w bitwie pod Verdun).
Od 1919r. pracuje w niemieckim sądzie w Opolu jako aplikant sądowy (współdziała z miejscowymi strukturami POW).
Od stycznia 1921r. rozpoczyna pracę z ramienia Polskiego Komitetu Plebiscytowego w charakterze naczelnego doradcy rejencyjnego Międzysojuszniczej Komisji Plebiscytowej w Opolu, a od 2 maja 1921r. pełni funkcję referenta Wydziału Kościelnego Polskiego Komisariatu Plebiscytowego w Bytomiu, a następnie do 14 czerwca 1922r. jako referent Wydziału Prezydialnego Naczelnej Rady Ludowej w Katowicach współpracował z Józefem Rymerem.
W czasie powstań śląskich występował w obronie Polaków przed sądami koalicyjnymi.
Od czerwca 1922r do 1924r. pracuje w Urzędzie Wojewódzkim Śląskim jako referent Wydziału Pracy i Opieki Społecznej, jednocześnie zarządzał Wyższym Urzędem Ubezpieczeń Społecznych w Mysłowicach.
Od 22 lutego 1924r. do 31 marca 1927r. pełni funkcję starosty powiatu lublinieckiego (zawieszony w listopadzie 1926r).
Z końcem czerwca 1925 r. zawiera w Poznaniu związek małżeński ze Stefanią Wizą.
W 1926r. został wybrany do zarządu nowo utworzonego Śląskiego Komitetu Wojewódzkiego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej.
Szykany ze strony zwolenników sanacji oraz choroba, spowodowały wycofanie się Pawła Piechaczka w 1928r. ze służby państwowej.Od 1928r. do 1934r. prowadził własną kancelarię prawną, w latach 30-tych był dyrektorem Związku Kas Chorych Województwa Śląskiego.
W 1934r. przeprowadził się do Poznania, gdzie został wybrany przez Radę Miejską Gniezna na stanowisko prezydenta Gniezna (startował z ramienia Stronnictwa Narodowego). Niestety wybór nie został zatwierdzony przez ministerstwo.
Wrócił do niej dopiero 8 lat później w 1936r. i pracował na stanowisku dyrektora Związku Ogólnomiejskich i Wiejskich Kas Chorych woj. śląskiego do wybuchu II wojny światowej.
W październiku 1939r. zostaje aresztowany przez Niemców i zostaje wysłany do obozu w Dachau (styczeń 1940r.). Ze względu na zły stan zdrowia zostaje w grudniu 1940r. zwolniony z obozu. Następnie zostaje skierowany przez „Arbeitsamt” do Kutna (praca w spółce ziemskiej – administrator nieruchomości), a od maja 1942 r. przydzielony do pracy w przedsiębiorstwie młynarskim „Herman Haase” w Chorzowie, gdzie pod stałą kontrolą gestapo pracuje aż do wkroczenia wojsk radzieckich.
Od lutego 1945r. do 24 marca 1945r., Piechaczek pracuje jako etatowy referent Wydziału Pracy i Opieki Społecznej Urzędu Wojewódzkiego Śląsko-Dąbrowskiego w Katowicach.
Od marca 1945r. pełni funkcję starosty opolskiego. Tworzy zręby administracji państwowej, stara się regulować kwestii narodowościowej ludności Śląska Opolskiego. W tej kwestii kieruje się zasadą „lepiej przyjąć i zatrzymać o jednego obywatela więcej, niż kogokolwiek wysiedlić”. Wielokrotnie staje w obronie ludności autochtonicznej, co nie podobała się miejscowym czynnikom partyjnym i co wpływa na odwołanie Pawła Piechaczka z funkcji starosty w sierpniu 1945r.
Gdy w październiku 1945r. powstaje Powiatowy Związek Weteranów Powstań Śląskich w Opolu, zostaje wybrany do jego zarządu. W marcu 1946r. otrzymuje nominację na członka Zarządu Związku Caritas w Opolu, jest także kierownikiem domu dziecka prowadzonym przez Siostry Szkolne de Notre Dame w Opolu.
Od stycznia 1946 r. rozpoczyna pracę na stanowisku dyrektora administracji i nieruchomości przy opolskim Zarządzie Miejskim. 24 listopada 1946 roku zostaje wybrany wiceprezesem Polskiego Związku byłych Więźniów i Obozów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych Koła w Opolu.
W maju 1947r. obejmuje kierownictwo Komisji Prawniczo-Regulaminowej przy Powiatowej Radzie Narodowej w Opolu.
W tym też roku umiera żona Pawła Piechaczka. W następnym roku ponownie wstępuje w związek małżeński i przeprowadza się do Tarnowa Opolskiego.
Mimo zaawansowanego wieku zasiadał w Prezydium Zjazdu Organizacyjnego Opolskiego Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich, gdzie pełnił funkcję skarbnika oraz członka zarządu obwodu.
Za swoje zasługi został uhonorowany w lipcu 1957r. Złotym Krzyżem Zasługi oraz w listopadzie roku następnego – Śląskim Krzyżem Powstańczym.
Zmarł 17 marca 1961r. na zawał serca. Jego ciało spoczywa na Cmentarzu Komunalnym w Tarnowie Opolskim.
Opracowane na podstawie:
„Index” Pismo Uniwersytetu Opolskiego – art. P.Piechaczek nieznany starosta – Tomasz Heller
Archiwum Państwowe Opole
Zdjęcia:
„Index” Pismo Uniwersytetu Opolskiego – art. P.Piechaczek nieznany starosta – Tomasz Heller