Według kalendarza świąt nietypowych 14 czerwca obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Kąpieli. Jest on okazją do zapoznania się z historią dawnego kąpieliska miejskiego położonego w Parku Grunwaldzkim – przy obecnej ulicy Park Leśny, które przez większy okres funkcjonowania należało do władz samorządowych miasta.
Nurtujący mieszkańców miasta problem braku kąpieliska otwartego położonego w centrum Lublińca pojawił się już przed I wojną światową. Lokalna gazeta w 1913 roku zamieściła „interwencyjny” artykuł zatytułowany „Gdzie powinni kąpać się mieszkańcy Lublińca?”, o ciekawej treści: „W Lublińcu nie ma możliwości, aby dorośli odświeżyli się kąpielą, która jest nam tak potrzebna jak chleb. Stawy młyńskie w okolicy nie mogą być wykorzystywane do tego celu, podobnie jak na innych terenach, ze względu na ich nieczystość. Młodzież jest pod tym względem mniej wymagająca i dlatego lepiej jej się powodzi. Każdego dnia widać wielu chłopców bawiących się w wodzie w gliniankach na Sodower Chaussee, co jest zrozumiałe, ale nadal budzi zastrzeżenia pod pewnymi względami”. Wspomniana Sodower Chausee to obecna ulica Powstańców Śląskich. Gazeta zapowiedziała, że władze miasta planują rozwiązanie problemu braku kąpieliska o odpowiednich standardach, jednak do jego budowy nie doszło przed wybuchem wielkiej wojny.
Pierwsze i jedyne jak do tej pory otwarte kąpielisko wybudowane przez miasto Lubliniec oddano do użytku 29 czerwca 1929 roku w Parku Grunwaldzkim. Wykonała je firma budowlana Wiktora Widery kosztem ponad 50 tys. złotych. Staw miał powierzchnię 8 tys. m2 i głębokość 1 metra. Kąpielisko wyposażono w kabiny – przebieralnie, drewniane schody do zejścia do wody, 4 łodzie (zakupione w Poznaniu) które wypożyczano, łódź ratowniczą oraz apteczkę i jedno koło ratunkowe. Wstęp na obiekt był płatny, bilety sprzedawał kąpielowy, a w nocy pilnował stawu i parku stróż. „Basen kąpielowy pod gołem niebem”, jak go określano, czynny był od 8.00 do 20.00, ale czas ten mógł być wydłużony w okresie „nadzwyczajnych upałów”. Część obiektu była oświetlona lampami elektrycznymi.
W opracowanym regulaminie stawu zapisano m.in.: „Kąpiących się obowiązuje zachowanie czystości. Osoby mające ciało brudne, do stawu i plaży dopuszczane nie będą. Używanie mydła przy kąpieli oraz płukanie wybrudzonych piaskiem kostiumów kąpielowych w stawie jest surowo wzbronione. Zabrania się plucia na całym terenie stawu, plaży, kabin itp., a to pod karą policyjną”. W lipcu 1929 roku dodano do regulaminu następujący zapis: „Pod karą policyjną nie wolno na teren stawu kąpielowego przyprowadzać psów, kotów jak i wszelkich innych zwierząt”. Godzina kąpieli kosztowała od 15 do 30 groszy, dzieci płaciły połowę ceny. W 1930 roku cenę obniżono do 10 groszy dla wszystkich.
Co roku czyszczono dno obiektu z zalegającego mułu. Od 1931 roku staw oddawano w dzierżawę. W listopadzie 1929 roku mieszkańców miasta powiadomiono, że zimą na stawie będzie urządzona ślizgawka – tor łyżwiarski. Osoby dorosłe za wstęp na nią płaciły 50 groszy (cenę biletu obniżono później do 20 groszy), a dzieci 10 groszy.
Staw kąpielowy zmodernizowano w 1935 roku. W latach 1935-1936 wybudowano kanał doprowadzający wodę do stawu wraz ze śluzą betonową, nad którym zbudowano drewniany most. Przeprawę wykonali żołnierze 74 Gpp. Kanał miał 540 metrów długości, 20 metrów szerokości oraz 2 metry głębokości.
Staw kąpielowy, nazwany z czasem basenem, funkcjonował także po 1945 roku i był popularnym miejscem wypoczynku mieszkańców Lublińca. Według informacji prasowych po raz ostatni czynny był w 2015 roku pod nazwą kąpielisko „Bryza”, wówczas obsługiwany już przez osobę prywatną. Od 1987 roku miał konkurenta w postaci otwartego wtedy basenu harcerskiego na wolnym powietrzu w Kokotku.
