Autor tekstu: Georg Thomas Janus
Witomy wos przociele naszyj godki, dziśiej przirychtowołech wom pora, aji kupa przyimkow. Tuos-z ja co ńykiere, abo ńyftore dycko u nos godane, łod zowdy łonacone, we naszym regjonie łosprawjane ponoć blank znane. PRZECA – przecież. Przecach ci padała synek ńy szkudź tyla – przecież ci mówiłam nie psoć tyle chłopczę. PONOĆ, PONOŠ – podobno. Ponoć łosprawjajom ło nos klachule – podobno rozmawiają o nas plotkary. DYĆ – rzeczywiście, no, z pewnością, ale też jako „przecież” w zależności od budowy zdania. Dyć przeca ja, chop mo recht – rzeczywiście, ależ owszem, tak, facet ma racje. Dyć ńiych śe gibnie – no niech się pośpieszy. TOĆ – no, a tak, oczywiście. Toć przeca to niy pasuje niy sztimuje – w ogóle to się nie zgadza. Toć łon zowdy prziłaźi za ńyskoro – rzeczywiście, on zawsze przychodzi za późno. Toć ja, tako to je – no tak, tak to jest. TUOS-Z – ależ, ależ proszę, ależ owszem, ależ tak, wreszcie. Tuosz weście se sam ta ryćka, a śe kole nos zicnijće połosprawjomy se pra – proszę wsiąść tu, to małe krzesełko i usiąść koło nas porozmawiamy sobie tak. PRA – forma przytakując, potwierdzająca wypowiedz, czasem jako polskie „tak” czy „prawda to”. Jo mom zowdy, zdycka cośik do pedzyńio pra- ja mam zawsze troszkę do powiedzenia nieprawdaż. WELE, KOLE – obok, koło czegoś. Na placu kole kokotka a wele pota śćis ćićik kokota – na podwórku koło kranu obok płotu złapał kotek koguta. ELI – jeśli, jeślim, jeżeli. Eli śe ńy myla – jeśli się nie mylę. Jeźli mje tyn gizd djosecki, jusaś za bozna zrobi, tous-z mu sam teroski, drap tom krykom na chuśtom, jerona, pado opa – jeżeli mnie ten łobuz diabelski, znowu zrobi w balona, ależ mu, teraz i tu, szybko kijem na trzaskam, kurcze mówi dziadek. KU – do. Łon wartko prziszol ku pijyndzy – szybko stał się bogatym. Puć ku mje – choć do mnie. Ić ku niymu – idź do niego. Ić ku furtce – podejdź do bramy. DYCKO, DYCKI – zawsze, przeważnie, czasem. Przeciż z dycka, z mala – z uwagi na. ZOWDY – zawsze. Tyn pjerzin, miglanc zowdy cygoni – ten łobuz, krętacz zawsze kłamie. Łod zowdy my w doma po ślońsku łosprawjali, godali – od zawsze żeśmy po śląsku w domu mówili. ŁOŃSKIEGO – zeszłego. Łońskego roka, mjeli my djosecko corona, pra – w zeszłym roku mieliśmy diabelską corone, nie prawdaż. HAŃ- tam. Ić wy- sznupej, a kaj ? hań na placu wele szopy – Idź wyszukaj, a gdzie? Tam na podwórku obok stodoły. DOWNO, PRZOD – dawniej. UWDY, PJYRWYJ. Pjyrwyj aji uwdy śe padało hań teroski godajom tam, toć przeca przod yjno tako starziki poradziyli łosprawjać, dyć inkszy ńy umjeli łonacyć, tuos wjerza dockom kejś tych casow, kej bydom po naszymu rychtiych fandzolić, godka niysmjy ze gowy wyfurgac, tsza jom se spominać, spamjyntać, amynt pra… Pojakymu śe pytos? Boś je ślonzok pra Pozdrowjom pyrsk…
