Witom wszyjskich przocieli a kamratow naszyj godki. Tus-z mi sam śe na wartko, na gibko a drap, trocha spomniało, dyć dzisiej momy „Śmigus dyngus” abo „Śmjyrgus dyngus” – Lony poniedziałek pra, jako fto woli. Połosprawjom wom sam, na drapko konsek, toć to bouło za bajtla.
No ja mjołech w tyn cos wjerza – dzieśyńć lot, joch za bajtla rod na dyngus lotoł. Yno trochach inacyj do tego podłaziył, jo znom sdoma tako trocha tys inkszo tradycyjo zdycka łagodniejszo, a niy yino ta blank szprycowno a wodno – kaj śe kiblowa nonstop wodom loli. Ja dyć to pasowało modym karlusom te pjykne frele, sloć blank wodom. Chopcy mjeli szpasu kupa pra. Jo wjym, dzioułchy kwicały, mokre, utonkane, hoby utopki po placu lotali. Jo pochodza ze Woiśnik, ze dzielnicy „Lohna” po naszymu „Łony”. Tus-z mjyszkołech na Łonach, sam tukej, kożdy kożdego znoł. A na Łonach mjołech srogo familijo. Mjolech na tyn dziyń przirychtowany parfin we flaszecce schowany na gorze i mało szprycowka. Wyglondała choby jajco z maluśkom kapom. Wyglancowołech śe na tyn dziyń dyngus. Porzondniech śe łoblyk. Welach grzebjyńiym zaciep i gzuja za fortka. Nnojprzod do pjyrszyj ciotki Berty. Dzwonia do dzwjyrzi. Ćotka Berta łotwjyro, uradowano, patszi na mje z wjyrchu. Mje śe pomyjok łod ucha do ucha lacho. Łoba śe na śa filujymy. Ciotko – padom joch prziszed, wos parfinym poloć. Ja fajnie, a jo sam niyprzirychtowano – mi bziako. Kej ujek żouł to mi śe wjyncyj kciało, teroski yino gymza. Nic niy szkodzi ciotko – wjycie, padom. No puć zys rajn synek, sam na placu niybydymy stoć, dyć przeca fest zima pizdzi, zicni śe mi pado na stolek. Ja, ale nojprzod musa wos parfinym pokropić. Dej pozor na moje nausznicki jo przikucna – joch bouł wtyn cos mały pyrtek – wartko pokropjołech po gowje parfinym, po harach. Yino niy krop za mocka, gynuk! bo byda durch woniać tym parfinym. Usuchołech jaa. Ciotka ukroła mi kołoca, pado bjer sam na. Po szronckach sznupje. Wyciongła pjyńć dych ze portmanyja, i wraziouła mi do kabze. Dziynki ciotko padom, uradowany. Połosprawjali my ło wszyjskich łonych, uśmjoli my śe. Wstołech ze stołka padom. Sroge wom dziynki ciotko, za wszyjsko, musa iś dali. A kaj idzies? Puda do ciotki Zofiji Wiecorkowyj, do ciotki Bijany, do ciotki Any Pyrcynyj, do Omy na bana. Tus-z će synek niybyda haltować, niśmja cie sam umje dugo tszimać, gzuj cobyś po cimoku ńiy musioł łazić. Dziynka ciotko.
