Zenon Łaszek urodził się w Kamieńsku (pomiędzy Piotrkowem Trybunalskim a Radomskiem) – 25 września 1914r. w rodzinie Jana i Zofii z domu Sewerynek.
Zenon Łaszek
Ojciec Zenona – Jan(robotnik fabryczny), podczas I wojny światowej, służąc w wojsku carskim dostał się do niemieckiej niewoli i jako taki został skierowany do pracy w kopalni w Zabrzu-Biskupicach. Po zakończeniu wojny nie wrócił już do Kamieńska, za to ściągnął rodzinę na Śląsk. Nie długo trwało szczęście ze spotkania z ojcem, ten bowiem wziął udział w III Powstaniu Śląskim i zginął podczas walk o Górę św. Anny.
Zenek osiem klas szkoły powszechnej ukończył w Rudzie Śląskiej. Mając 16 lat ukończył naukę w Jednorocznej Koedukacyjnej Szkole Przysposobienia w Mysłowicach. Następnie przez dwa lata 1933-1935 uczęszczał do Państwowego Seminarium Męskiego Nauczycielskiego im. Karola Miarki w Tarnowskich Górach. Po jego ukończeniu został nauczycielem tymczasowym. Jednak nie zdążył rozpocząć pracy w szkole, bowiem otrzymał wezwanie do odbycia czynnej służby wojskowej, którą pełnił najpierw w 27 pp w Częstochowie, a następnie w 74 Gpp w Lublińcu. We wrześniu 1936r. został przeniesiony do rezerwy w stopniu sierżanta podchorążego.
We wrześniu 1937r. Zenon Łaszek pracę jako nauczyciel w Szkole Powszechnej nr 4 w Lipinach, a w kolejnym roku szkolnym 1938/39 pracował w Szkole Podstawowej nr 5 w Hajdukach Wielkich, które w kwietniu 1939r. przyłączono do Chorzowa.
W sierpniu 1939r zmobilizowany do 74 Górnośląskiego pułku piechoty w stopniu podporucznika. Powierzono mu dowództwo III plutonu i powierzono mu zadanie opóźnienia niemieckiego ataku na granicy polsko niemieckiej w Pustej Kuźnicy/Kokotku, z którego wywiązał się znakomicie. Za swoją postawę 1 września 1939r. otrzymał – Krzyż Walecznych.
Ranny pod Boronowem, dostał się do niewoli. Przewieziony najpierw do Dobrodzienia, potem do Łambinowic – skąd trafił do Oflagu XA w Itzehoe. Zimą 1940r. zaczęto wywozić z obozu polskich żołnierzy i przystąpiono do reorganizacji oflagu, z którego w 17 kwietnia 1940r. udało się Zenonowi Łaszkowi uciec.
Jak pisze w swoich wspomnieniach: „Po wielu tarapatach i przygodach, przez Rudę Śląską (gdzie pomogli mu przyjaciele), Cieszyn (tam wsparli go harcerze), Dąbrowę Górniczą (koledzy z pułku), a następnie w okolice Częstochowy” gdzie przedostał się do Generalnej Guberni. Tam udało mu się skontaktować z kolegami, byłymi oficerami 7 DP z pomocą których wstąpił do struktur Związku Walki Zbrojnej.
Do 22 czerwca 1941r. w ramach ZWZ pełnił kierownika wywiadu w rejonie II. Jego zadaniem było zbieranie informacji o transportach kolejowych i kołowych, translokacjach wojsk, rodzajach broni na kierunku zachód-wschód. 23 czerwca 1941r. Zenon Łaszek został mianowany Inspektorem Rejonu II obejmujących Kamieńsk i pobliskie powiaty.
Podczas swojej działalności w strukturach ZWZ, a następnie AK dla bezpieczeństwa stale zmieniał nazwiska i pseudonimy, posługując się miedzy innymi takimi jak: Chmielewski, Chrobok, Rozciszewski, wśród jego pseudonimów, które używał były „Andrzej” i „Klinga”.
Zenon Łaszek został aresztowany 27 maja 1943r. podczas próby uwolnienia z piotrkowskiego więzienia przebywających tam 15 członków oporu ze swojego rejonu. Wraz z żołnierzami AK, z którymi został złapany (w tym ze starszym bratem Henrykiem, także przedwojennym nauczycielem), 3 czerwca został przewieziony do KL Auschwitz Birkenau (nadano mu numer 123350). Umieszczony w Kompani Karnej w bloku 1. Oznaczony czarnym (więzień aspołeczny) i czerwonym trójkątem (więzień polityczny).
Jeszcze tego samego roku – we wrześniu 1943r. został przetransportowany do KL Neuengamme (ten sam los podzielił brat). Tam otrzymał nr 22 898.
Gdy w kwietniu 1945r. ewakuowano obóz, Łaszek znalazł się wśród tysięcy więźniów na statku SS Cap Arcona, który wprowadzono na redę portu w Lubece. 3 maja 1945r. statek został dostrzeżony przez samoloty Royal Air Force, które nie zdawały sobie sprawy, że jednostka zapełniona jest więźniami. Dlatego też został zbombardowany (Niemcy specjalnie nie ściągnęli – mimo próśb Anglików bandery III Rzeszy). Z 4,5 tyś więźniów przeżyło 350, wśród nich Zenon Łaszek (ranny i poparzony, jednak żywy), a także jego brat Henryk.
Po zakończeniu wojny i powrocie do Polski, Łaszek uzupełnił swoje kwalifikacje o studia górnicze i podjął pracę w Przemyśle Górniczym. Na emeryturę przeszedł w 1971r.
Zenon Łaszek zmarł 6 stycznia 1981r. i został pochowany na Cmentarzu Centralnym przy ul. Katowickiej w Cieszynie.
Na podstawie:
Wspomnienia – Zenon Łaszek
Trybuna Robotnicza, 1965, nr 198
Archiwum rodzinne – pani Ewa i Claudia Melani